Haz peşinde, hızla akan bir insanlık!

Bilgi Çağı.

İletişim Çağı.

İkisini de geride bırakarak, egemenliğini ilan eden ise;

Hız çağı ve Haz Çağı.

Haz peşinde, hızla akan bir insanlık.

İnsanların, temel ihtiyaçların haricinde lezzet peşinde koştuğu ve daima hazır lezzeti tercih ettiği bir çağ…

Toplumların çağdaşlık ve medeniyet seviyeleri, yaşadıkları çağda ulaştıkları teknik ve teknolojiden ibaret değildir. Neredeyse göğü delecek onlarca kat bina inşa etmekte değildir medeniyet.

Yirmi birinci yüzyıl dünyasında insan, insanlık ve insaniyet dehlizlerde kayıptır. Beşer menfaat haz ve zulüm peşinde. Adalet merhamet ve muhabbet hicabından virane. Yeni ve yeniden bir dünya, bir asr-ı saadet, beşere İlahî bir soluk lazım.

Peki sizce medeniyet nedir?

Medeniyeti yakalama uğruna yaşadığımız haz çağı insanlığı nereye götürüyor?

Bir arkadaşım kullanmıştı bu tabiri, o kadar haklı çıktı ki herkes kendi nefsini düşünüyor. Bir kaç kişi dışında kimse yaşanılan adaletsizliklerin, aç insanların, evsiz, kışlık giysisi olmayan çocukların sesi olmuyor. Kötülük normalleşiyor, normalleştiriliyor.

Haz çağında Çocuk/Kadın taciz/ tecavüzler her geçen  gün arttığı gibi, medya da en ince ayrıntısına kadar “pornografik” ve magazinsel bir içerik gibi kamuoyuna sunuyor. Patolojik vakalar giderek “normalleştiriliyor”. İnsanların gözleri, zihinleri, kalpleri kirletiliyor.

Ben kasti yapılan hiç bir kötülüğü affetmem. Affetmenin dayanılmaz bir hafiflik olduğunu düşünmüyorum. Siz affettikçe iyi insanların sayısı artmaz. Affedilmeyi bekleyen, merhamet isteyen kötülerin sayısı artar. Hele el kesesinden sakın cömertlik etmeyin. Sakın evladını kaybeden annenin vicdanlı olmasını istemeyin, hatta daha ileri gideyim, o evladın canı adına af vermeyin, dokunulan o küçücük bedenlerin korkularını unutup onlar adına affetmeyin, dayak yiyen kadınların adına affetmeyin.

Adalet çağrıları, bilimsel açıklamalar, adli önlemler, çözüm önerileri vs. değil. Sadece çaresiz bir çığlık ve lanet. Ötesini söylemeyeceğim. Yere batsın bu “dünya” …

Sapık insan müsveddelerini rehabilite edemezsiniz. Kadın ve çocuk cinayetleri, taciz ve tecavüz vakalarında kurban kadın ve çocuğu değil; katili, tacizci, tecavüzcüyü ifşa edilmeli. Irkına, dinine, diline, makam ve mevkiine bakılmadan en ağır ceza verilmeli. Kadınların ve çocukların güvenliği sağlanmalı. Kadını bedene indirgeyen ilkel zihin yapısı değişmeli.

Devlet merhametle besler, adaletle huzur verir, kudretiyle hükmeder. Çocukların yaşaması için ölmesi gereken katili besleyen bir sistem milletini koruyamaz.

İhanetin telafisi, kahpeliğin bahanesi olmaz. Çocuk- kadın taciz/tecavüzlerinde en etkili yöntem idamdır. Hadım cezaları ve toplumsal ifşa, dışlanma- itibar kaybı. Vicdanı olmayan ahlaksızlar, insan görünümlü patolojik sapıklıklar karşısında ahlaki- insani argümanlar işe yaramaz. Haz çağının kustukları bunlar.

Yorulduk Allah’ım bu çağa şahitlik etmekten. Daha kötüsü olmaz dediğimiz her şeyin daha kötüsü oluyor. İnsanlığımızı sorgulamamız gerekir. Çocukları ve kadınları koruyamayan toplumların geleceği olmaz…

Bir kanalizasyon borusunun bile içinden geçemeyecek olan oluşum, bileşim adı neyse ne…

Olan Müslüme’lerin uçurtmasına, tokasına, saçına, şarkılarına veda eden masallarına oluyor.

“Çok tuhaftı, ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu” diyor ya Dostoyevski işte öyle…

Ya Sabır, Ya sabır.

Nasıl kötü bir zamana denk geldi ömrümüz… Vicdansızların, sapıkların, katillerin, nefretin, cehaletin ortasına düştük!

Aynı evrende yaşamamalı cellatlar ve çocuklar ; ya ölmeli cellatlar, ya da hiç doğmamalı çocuklar. İp iyidir tuğlayı hizasında, iti yuvasında tutar. İki metre yağlı urganın çözemeyeceği sorun yoktur…

Gözümüzün nuru Efendimiz’ in  merhameti sarmalı bu dünyayı. Hz Ömer’in (ra) adaleti olmalı…

Ey Cumâ ’m…

Ey Mûmin’in dilek kutusu.

Ey ruhumuzun nâif ütüsü.

Sen, Duâların yarıştığı günsün.

Sen Aminnlerin, kabullere karıştığı günsün.

Dünyada Sıkışmış kalbimizi,

Rahmetinle genişlet ALLAH’ım…