Sadırdan satıra

Sitemin kimedir divâne gönül,

Yokuşta yorulup düze küsersin…

Yorgunluğun bile bahane gönül,

Omzun yük çekmiyor dize küsersin… (Alıntı)

Gün içinde bile halden hale girip tekallüp ediyor kalbimiz. Zamanla insan kendi yazdıklarına dahi yabancılaşıyor; hatta bu yabancılaşma sadırdan satıra döküldüğü an başlıyor ve insan sürekli yenilenip başka yerden bakmayı öğreniyor; ne hoş değil mi?

Sadırdan gelip satıra dökülen bu hissiyâtımız olmaz ise, içerisinde bulunduğumuz hâlin tarifi muhal.

Elbette, bizi hâlden hâle sokan bu hissiyâtımızı tamı tamına ifade edemeyiz; zaten, buna ne istidadımız ne de kelimeler kâfi gelir.

Bir söz, sadırdan satıra dökülürse kalpler ihya olur. Bir söz, maneviyatla yoğrulursa kalpler mutmain olur. Peki, nedendir akılla uğraşmak hâlâ, kalp dururken?

Kalbe giren kaybeder mi hiç?

Akıl unutur. Kalbe nakşedilen söz, daha çıkar mı?

Akıl, nisyan ile maluldür. Kalp ihya olursa, istikametini şaşırmaz insan. Akıl, şaşırtır yolu; akıl, kaybettirir istikameti…

Satır da neymiş dediğim günden beri sadrı anladım. Aradığını gönülde bulmanın hazzını işte o zaman anladım. Sonra mı?

Sonra satırlar da bana daha iyi aralanır oldu. Satırlardaki sadır kırıntılarını daha kolay hisseder ve bulur oldum.

Cümlelerin aralarında gülümseyen yürek vuruşlarını daha net duyar oldum. İşte o zaman satırlarda kıymetlendi. Senden satırlarda bir şeyler bulmak bana kendimi buldurdu. Satırdan sadra mı, sadırdan satıra mı sorusuna cevabım belli.

Sorma artık!

Selam ve dua ile…