Sen yürürsen yol olur

Allah dostu müridiyle yürürken, müridi sorar: Efendim;
Lütfetseniz de bir kerametinizi görsek!

Efendi şu cevabı verir:
” Yürüyoruz ya işte!”

Taptuk Emre, Yunus Emre’ye;

“Yola çık,
Yol açık,
Yoldan çıkma” der.

Bir başka şair de; “yol insanı terbiye eder” demekte.

Peki bu “yol” nedir?

Bu hangi yol?

Nereye gider, ne zaman vuslat, kime varılır, yoldaş kim olur, yol nasıl geçer, …. ?

Zannımca her yol herkes için değildir.

Kör’de yürür, gören’de ikisi aynı mı?

Yürüdüğümüz yol, değiştirmiyorsa bizi; düşüncelerimizi ve de hislerimizi, bir yere de götürmeyecek demektir.

Fasit bir daire gibi kendi adımlarımızı takip ettiğimiz her gün, yoruluyoruz ve fakat menzile de yaklaşamıyoruz.

Biz hep sonuca, hep varılacak yere odaklanıyoruz. Yolun ve yolculuğun tadını ıskalıyoruz.

Hayatımız; kurduğumuz dünyalarımızı yıkmak ile geçiyor, kendimize yeni dünyalar yaratmak uğruna. Ta ki bizim için yaratılan dünya’ya erişinceye dek.

Elbette insan olmak yolcu olmayı gerektiriyor.
Yola çıkmak ve yolda olmaktır insanın serüveni.
Bu dünyada evimizde olmadığımızın manasıdır yol.

Yol medeniyettir. İnsanlık, yolda olmaktır. Hakiki insanın en mühim özelliğidir kendine bir istikamet belirlemek ve emin olduğu yolda dosdoğru yürümek.
Yol çıkmaz olabilir, yarı yolda kalabir, yolu şaşırabilir, engeller çıkabilir, hatta çok yol alabiliriz.
Ama bu yolun sonu görünür elbet…

Selam ve dua ile…